Kaybolurken...

Kayboldum,

Nerdeyim bilmiyorum. Anlamsız ilişkiler, sahte gülüşmeler, sönüp yiten geceler...

Kolayı seçmek varken zoru seçmişim gelmeden.. Neden bilmiyorum. Utanıyorum, olduğumdan değil olmadığımdan dolayı..

Önemseyemiyorum...

Gereksiz geliyor hayat, yitirmişiz sanki hakiki aşkları, tüketmişiz insanlığımızı, vicdanımızı satmışız bir çok maskeler almışız, her gün başka bir maske yalanlarla yaşayıp gidiyoruz.

Arıyorum.. Kalbimin içinde hala inleyen o cılız çocuk sesini. Duy beni diyor feryat ediyor tıkıyorum kulaklarımı. Yalanlar mutlu da etmiyor ama korkutuyor herhalde o ses beni. Halbuki ne kadar masum kalbin sesi, ne kadar güzel bir köşesinde o masumiyetin kalması.

Anlamıyorum...

Bir yaprak bile bu kadar savrulmaz deli rüzgarlar ile. Anlamıyorum ben nasıl savruluyorum. Hata da yapmıyorum, günah da yok ortada. Varlığım en büyük engelim olmuş adeta. Çözmeye çalışıyorum.

Kopmuşum kendi benliğimden ayrı bir benlik yaratmışım. Her içime attığım düğüm, her içime attığım pişmanlık her içime attığım keder bir benlik olmuş benliğimin özünde, duymamak için hapsetmişim. Hapsi kırıyor.. Çıkıyor dışarı, söyleniyor da söyleniyor bana; "Hani nerde dürüstlüğün" diyor," hani nerde masumiyetin hani nerde bu masum kalbin.. Bu kalp kolay mı etrafta dağıtılacak kadar, bu beden kutsal değil mi? Değerlerin nerede, hani dışarıda ki takındığın sessiz çocuk, hani beklentisiz aşk ve sevgi, bekliyorsun işte... Beklentilisin.. Ne zaman anlayacaksın gerçek sevgi beklentisizdir diye, ne zaman kutsallığını fark edeceksin ne zaman içine attıklarını çözeceksin. Ne zaman kapandığın kuytulardan çıkıp özgür kalacaksın..."

Doğru diyor işte. Ne kadar bastırmaya çalışsam da doğru diyor.. Neden böyle yanılgıya düşmüşüm ben, ne zamandan beri ilizyonlara kapılır olmuşum, daha şimdiden bu haldeyken ya ilerde ne sanacağım kendimi, ne eziyetler çektireceğim kendime... Anlıyorum....

Ama hala arıyorum.

Özümü bulacağım birini, masumluk ve saf aşk taşıyan bir nefesi, sadece birlik için atan bir kalbi kısacası kendimi arıyorum... Umutlara tutunuyorum bu süreçte ve tek tek alınıyor umutlar elimden. Özgür kalayım isteniyor, tutunma dimdik ayakta kal deniliyor ama yapamıyorum. Hep ayaktaydın şimdi ne oldu deniliyor, daha yıllar bile geçmedi ki yorgun olasın... Ama bilmiyorlar, olduğu kadarıyla yordu beni. Dinlenemedim hiçbir istasyonda, kendim için yaşıyor sanırken başkalarına adamışm benliğimi. Peki ben nerdeyim?

Düşündükçe geçmişi, daha da kapanıyor yüreğim, kitliyorum kendimi hayata, kitleniyor ruhum, ne ara soğumuşum aşktan sevgiden daha aşkı yaşayamadan... Ne zaman adamışım kendimi insanlığa, daha hayatın tadına varmadan, asıl ne zaman kendimi zincirlere vurmuşum, özgürlüğü tatmadan. Bilmiyorum....

Hep kayboluyoruz tekrar ve tekrar... Bulduğumuzu sanıyoruz yanılıyoruz. Gecelerden korkuyoruz, kendimizle yalnız kaldığımız için, ağlayacağımız için, Tanrı bile bizi bizle yalnız bıraktığı için. O yüzden uyuyor ya çoğu kişi.. Kendinden kaçmak için. Kaçmak istiyorum ama kaçamıyorum. Ben ve ben yalnızız yine bu gece. Konuşuyoruz... Anlatıyor bana ben sıkıntısını, ben de beni ikna etmeye çalışıyorum. Kim kimi teselli ediyor anlamıyorum, benim için de ki ben kim onu da bilmiyorum. Yunus Emre'nin ben içinde ki beni mi yoksa içimde ki var olmayan ama olmak isteyen ben mi? Yine çözemiyorum. Umursamıyorum da artık.

Satılmışlıklarla o kadar maskeler satın almışız ki haykıran ruhumuzun seslerini başka sesler sanmışız.. O yüzden işte anlamıyorum ya kim bu diye. Neleri harcamışız bu süreçte bakınca kendinden korkuyor insan.. Ailemiiz, sevdiklerimizi, etrafımızdakileri en kötüsü kendimizi harcamışız. Ne ara unuttuk gerçek özümüzü, ne ara kendimizi hayvanlaştırdık bilmiyorum...

Düşündükçe daha da kayboluyorum, arıyorum.. Başka kollarda teselli olamıyorum, sahte haykırışlarla teselli edemiyorum.. Kendimle baş başayım yine, yalnız, yapayalnız... Ağzımda anlamsız bir duayla, gözümde bir damla yaşla, kalbim de hafif bir çarpıntıyla, bekliyorum..